Is situationeel leiderschap wel realistisch?

Gelijke Monniken, Gelijke Kappen...
Kuiper, Leraar, Netherlands
Hersey en Blanchard zijn al jaren uit elkaar en toch worden hun namen nog altijd gekoppeld aangeboden.
Al een paar decennia bestaat SL2 van Blanchard en dat wordt natuurlijker aangepakt; de vier stappen zijn allang losgelaten en in plaats van schakelen naar meer automatische transmissie overgegaan.
Mijn ervaring is dat veel leidinggevenden onder het motto: gelijke monniken, gelijke kappen iedereen op dezelfde wijze aansturen; geen rekening houdend met de mate van zelfsturing (en taakbeheersing) van de medewerker. In gesprek gaan met de medewerker, je verdiepen in de behoeften van de medewerker rond een bepaalde taakuitvoering en D2 zien als een groeifase kunnen de effectiviteit van de leiderschapsstijl enorm doen toenemen.
Het begint allemaal wel bij een bepaald bewustzijn dat er geen sprake is van 'een beste leiderschapsstijl'.

Hersey, Blanchard, Fiedler en Graves C. S
Ed Belt, Consultant, Netherlands
Prima om eens een iemand te horen die ook niet zo gelooft in de magistrale flexibiliteit van managers als het gaat om de stijl van leidinggeven. Als ik oefeningen deed met de 4 stijlen van H&B, kon ik op basis van de LPC-score prima voorspellen of iemand de theoretisch gewenste beste stijl ook inderdaad kon vertonen.
Een zachtaardige 'chaoot' gaat niet na een 2-daags traininkje H&B zomaar bevelen geven en een rigide 'baasje' gaat dan echt niet zomaar overleggen, al weet ie cognitief ook dat het beter is...
Het begint met bewustzijn... Wat heb je inclusief? Kun je en heb je mentaal de lef om even in de schoenen van je medewerker gaan staan? Graves en zijn Spiral Dynamics Theorie geven wat betreft mooie inzichten: hoe verkoop je een ananas aan eskimo's? Of een iglo aan een surinamer?